In het jaar ‘95 zag ik voor het eerst het levenslicht. Ik was een grote, gezonde baby. Toch was ik bij mijn geboorte al een beetje uniek, want ik kwam op de wereld met groene haartjes. Dat kwam omdat ik als eigenwijze kleine in het vruchtwater van mijn moeder had gepoept.

Mijn eerste meer heldere herinneringen komen uit de periode dat ik ongeveer vier jaar oud was. Dat was ook de leeftijd waarop de eerste schooldag van de basisschool aanbrak. Mijn moeder bracht mij naar een onbekend gebouw. Gelukkig stond de school dichtbij ons huis en was het maar een klein stukje lopen.

Over het jaar dat ik in groep 3 zat, weet ik helemaal niks meer. Mijn herinneringen aan deze periode zijn vervaagd. Daarentegen heb ik hele levendige herinneringen aan het jaar dat ik in groep 4 zat. Dat jaar gebeurde er iets ingrijpends in mijn leven, maar daar kom ik later nog op terug.

Het enige dat ik niet leuk vond tijdens de zomervakanties waren de bezoekjes aan mijn moeders familie. Familierelaties waren voor mij lastig te begrijpen, omdat deze bij ons namelijk nogal gecompliceerd waren. De laatste jaren is mij duidelijk geworden dat mijn oma daar de hoofdrol in heeft gespeeld.

In groep 5 kreeg ik een juf en een meester, die mij totaal niet begrepen. Ik voelde mij ellendig en tot last. Ze vonden mij vreemd en steun van hun ontvangen kon ik wel vergeten. In deze tijd kon ik ’s ochtends niet goed opstaan uit bed. Ik bleef liever liggen, dan dat ik naar school ging.

Ik herinner het mij nog goed. Het was een doodgewone middagpauze in de winter van 2004. Het had wat gesneeuwd en we waren met de klas buiten. Ik besloot mee te willen doen aan een potje voetbal, in plaats van mijzelf af te zonderen door mijn koptelefoon op te doen en Rammstein te luisteren.

Over groep 7 heb ik niet veel te vertellen. Mijn leven ging door. Toch waren er wat belangrijke veranderingen. Ik ging de puberteit in en werd mij bewust van mijn eigen identiteit. Ik kon geen woorden geven aan mijn identiteit, want ik had mij al die jaren te veel aangepast aan mijn omgeving.

Eindelijk was het dan zo ver. Ik kon de basisschooltijd achter mij laten en ik keek uit naar een nieuw begin op de middelbare school. Ik hoopte op een rustige periode in mijn leven, zonder pesterijen. Al snel leerde ik Marije kennen. Zij was ook een wat alternatiever meisje en onze karakters pasten goed bij elkaar.

Ik was zeventien jaar. Ik deed de studie Industrieel Product Ontwerpen aan het hbo. Ik besteedde er al mijn tijd en energie aan. Een dagje met minder colleges was dan ook van harte welkom. Gelukkig brak er een schooldag aan waarop wat colleges uitvielen. Daardoor kon ik eerder naar huis.

Mijn studie was dus stopgezet. Verder moest ik elke dag leven met pijnklachten in mijn rug, wat ook geen pretje was. Ik kon aan veel activiteiten buiten de deur niet meer meedoen en kwam thuis te zitten. Ik voelde mij eenzaam door het sociale isolement waarin ik terecht kwam.

De eerstvolgende nacht was vreselijk, want ik werd geteisterd door herbelevingen aan het ongewenste seksuele contact. Ik lag de hele nacht wakker en keek mijn kamer rond. Ik werd overvallen door alle spullen die mij aan mijn vriendje deden denken.

Voor mijn gevoel glipte mijn leven uit mijn handen. Mijn studie was beëindigd, ik had elke dag veel pijn aan mijn rug, ik zag mijn vrienden niet meer en het was uit met mijn vriendje. Alles wat mij maakte tot wie ik was, was verloren gegaan. Alsof dit nog niet erg genoeg was, had ik een extra deuk opgelopen door het misbruik.

Ik rouwde om mijn beëindigde relatie en het misbruik dat hierbinnen had plaatsgevonden. Hongeren bood mij de houvast die ik nodig had om met de ongewenste, negatieve emoties om te kunnen gaan. Door te hongeren voelde ik dat ik weer controle had over mijn leven.

Ik wilde zo graag dat deze relatie zou slagen, dat ik de kwetsende opmerkingen niet meer hoorde. Ik wilde zo graag bevestiging van hem dat ik goed genoeg was. Ik deed er daarom alles aan om het hem maar naar zijn zin te maken. Mijn vriend was overigens zo’n zes jaar ouder dan ik en voormalig K1-fighter.

Ik was achttien jaar. Na een drukke schooldag aan de PABO liep ik ‘s avonds laat in het donker door het park. Het lag er verlaten bij. Ik werd al een tijdje geteisterd door onmacht en haatgevoelens. Ik werd gek in mijn hoofd en ik wilde gerechtigheid voor wat mij was aangedaan.

Het was 2014 toen ik na een relatief korte tijd op de wachtlijst te hebben gestaan een intakegesprek kreeg binnen de ggz. Ik was een jonge vrouw van net 18 jaar. Tijdens dit gesprek met de behandelend psycholoog werden er een paar kleine vragenlijstjes ingevuld en hierop werd wat doorgevraagd.

Als ik terugdenk aan het ontstaan van mijn zelfbeschadigende gedrag, heb ik spijt. Die ene snijwond die ik mij in het park had toegebracht, had nooit mogen bestaan. Helaas was het mij in een waas van emoties overkomen. Het pijn doen van mijzelf zou eenmalig zijn.

Een paar maanden na het misbruik begon ik naast het hongeren ook stiekem te eten. Dit deed ik op momenten dat ik alleen was. Ik hongerde mijzelf gedurende de dag uit en meestal kwamen ’s avonds dan de eetbuien. Meestal bleef het er niet bij één.

Ik lig in bad. Alleen mijn ogen, neus en mond steken nog boven het water uit. Ik voel mijn hart bonzen. Doordat mijn oren onder water zijn, voel ik het niet alleen bonzen in mijn hals, maar hoor ik het ook daadwerkelijk. Ik hoor mijn snelle hartslag en door de druk van het water voelt het alsof mijn hele hoofd bonst.