Ik lig in bad. Alleen mijn ogen, neus en mond steken nog boven het water uit. Ik voel mijn hart bonzen. Doordat mijn oren onder water zijn, voel ik het niet alleen bonzen in mijn hals, maar hoor ik het ook daadwerkelijk. Ik hoor mijn snelle hartslag en door de druk van het water voelt het alsof mijn hele hoofd bonst.
Dan concentreer ik mij op mijn ademhaling. Ik voel niet alleen dat ik snel adem, maar ik hoor het ook. Door het water klinkt mijn ademhaling harder en zwaarder dan boven water. Ik voel mij zwak en trillerig. Het water zou het makkelijker moeten maken om te kunnen bewegen. Ik zou een verlichting moeten voelen, maar dat voel ik niet. Het voelt juist alsof de zwaartekracht steeds meer en meer aan mij begint te trekken. Het voelt alsof ik informatie, gevoelens en sensaties vertraagd binnenkrijg. In de realiteit gaat alles sneller, dan hoe ik het binnenkrijg. Ik lig rustig in bad, maar ik krijg ineens een beklemmend gevoel. Ik heb zonet namelijk iets beleefd wat ik herken. Ik kan nu beschrijven wat ik voel, als ik naar buiten ga, of moet, en daar paniek begin te voelen. Ik hoop echt dat mijn psycholoog het gevoel herkent, zodat ze kan begrijpen hoe ik mij voel. De volgende dag ga ik naar mijn stage. Ik heb de hele nacht niet geslapen. Zoals elke dag is opstaan zwaar. Ik zou wel willen huilen en schreeuwen dat dit mij niet meer lukt, dat ik moe en uitgeput ben. Ik sta op en voel eerst de pijn in mijn hoofd. De gedachten aan het verleden doen pijn. Dan voel ik het verdriet vanuit mijn hart en als laatst merk ik hoeveel pijn mijn armen doen van de zelfbeschadiging, ook al valt dat laatste in het niets bij de rest.
Dan sta ik op. Ik verberg mijn lichaam onder mijn kleding en veeg mijn tranen weg. Ik verberg dat ik heb gehuild onder een laag make-up. Als laatste oefen ik mijn nep-lach in de spiegel. Beneden zeg ik tegen mijn ouders dat het goed gaat en dat ik goed geslapen heb. Mijn moeder zegt dat ik leuke kleding heb uitgekozen om aan te trekken. Ze wenst mij veel plezier op mijn stage. Dan sta ik buiten en denk: hoe kom ik in hemelsnaam deze dag door? Vervolgens zet ik mijn muziek op mijn IPod aan. Zoals altijd luister ik één nummer en zet die op repeat. Dan pak ik een pepermuntje uit mijn zak, zoals altijd als ik ergens naartoe moet. Dat pepermuntje en dat ene nummer geven mij houvast, waardoor ik genoeg moed kan verzamelen om van huis weg te fietsen. En DAN, dan komt het gevoel. Ik kijk om mij heen. Links, rechts, achter mij en dan weer naar rechts en links. Ik ben buiten op mijn hoede en verkeer in een constante staat van alertheid. Wie zie ik en wat gebeurt er overal? Het begint met het sneller worden van mijn hartslag, daarna volgt de snelle ademhaling. Ik begin te trillen en te zweten. Dan kijk ik nog een keer om mij heen; links, rechts, achter mij. Ik voel dat mijn handen klam worden. Ik fiets vooruit, maar het voelt alsof ik stilsta en maar niet vooruit kom. Ik ben bevangen door angst en mijn eigen gedachten.
De wereld om mij heen lijkt in versnelling om mij heen te bewegen. De wereld draait om mij heen in plaats van dat ik eraan deelneem. Ik voel mij vertraagd. Mijn lichaam gaat op de automatische piloot door. Mijn voeten blijven in cirkels bewegen en blijven mijn fiets aansturen. Mijn gedachten lopen echter vast. Dit is precies zoals ik het in bad voelde. Ik hoor mijn snelle ademhaling, heel zwaar en hard. En ik voel mijn hart kloppen in mijn hals. Mijn hoofd voelt zwaar aan alsof er druk op staat, net zoals in bad. Bij mijn stageadres aangekomen, zou ik het liefst tegen de muur gaan zitten, mij opkrullen en mij tot rust wiegen. Maar dat doe ik niet. Ik bel aan bij het huis van de gastouder en mijn stagebegeleidster doet de deur open. Ze vraagt hoe het met mij gaat en ik zeg haar dat het goed gaat. Ook vertel ik haar hoe tof mijn weekend is geweest en wat ik allemaal heb gedaan. Dan vraag ik snel terug hoe het met haar gaat en vraag ik van alles over haar weekend. Zolang het maar over de ander gaat en niet over mij. Ik ben de dag nog maar net begonnen en ik heb niks anders gedaan dan liegen. Hoe kan ik nou uitleggen hoe het met mij gaat? Ik kan moeilijk zeggen dat ik nog moet bijkomen van een paniekaanval, die ik zojuist heb gehad.
Reactie plaatsen
Reacties