Mijn eerste relatie

Ik was zeventien jaar. Ik deed de studie Industrieel Product Ontwerpen aan het hbo. Ik besteedde er al mijn tijd en energie aan. Een dagje met minder colleges was dan ook van harte welkom. Gelukkig brak er een schooldag aan waarop wat colleges uitvielen. Daardoor kon ik eerder naar huis.

Ondanks dat het een regenachtige dag was, besloten mijn moeder en ik om mijn onverwachte vrije middag samen door te brengen op het winkelcentrum. We zouden een drankje gaan doen in een cafeetje en wat gaan winkelen. Na een heerlijke warme chocolademelk te hebben gedronken, gingen mijn moeder en ik wat kledingwinkeltjes langs. Ik was wat afgevallen en het leek mijn moeder een leuk idee om een nieuw outfitje voor mij te scoren. We gingen naar mijn favoriete kledingwinkel. We bekeken de kleding die in de winkel hing, toen ik tussen de T-shirtjes ineens een pad op de grond zag zitten! Ik zei dit tegen de medewerker en hij werd panisch van het beest! De jongeman probeerde met een bezem de pad richting de uitgang te dwingen, maar hij slaagde daar niet echt in. Ik vond het een hilarisch tafereel om te aanschouwen. Ik vond de pad wel schattig en besloot het beestje op te pakken en veilig naar de waterkant te brengen. Toen ik de pad langs het water in het gras zette, zei ik: “ik hoop dat jij mijn prins wordt!” Misschien klinkt dat een beetje wanhopig, maar ik was toe aan het hebben van een relatie en had er een sprookjesachtig beeld bij. Om mij heen zag ik overal stelletjes en ook mijn vrienden gingen relaties aan. Ik wilde zelf ervaren hoe het zou zijn om een relatie te hebben en ik was eraan toe om op liefdesgebied te experimenteren. Daarom droomde ik over mijn prins op het witte paard. Ik had de pad gered en ik zou het lief vinden als hij wat voor mij terug zou doen… Ik liep terug naar het winkelcentrum, waar mijn moeder op mij stond te wachten. Ze vond dat mijn reddingsactie wel lang had geduurd, want we zouden nog boodschappen gaan doen. 

Ik legde uit dat ik lang was weggeweest, omdat ik niet meteen een veilig plekje voor het beestje gevonden had. Mijn moeder zette haar lichte irritatie aan de kant en we liepen de supermarkt binnen. We werkten een boodschappenlijstje af en daarnaast mocht ik wat lekkers uitzoeken voor de avonden in het weekend. Ik besloot naar de chips-afdeling te gaan. Daar zag ik een nieuwe smaak chips in het schap liggen en onbewust zei ik hardop: “Ieuw, dat is toch niet te vreten?!” Ik had niet opgemerkt dat er een medewerker voor de schappen gehurkt zat om de chips aan te vullen. Hij kwam omhoog, lachte naar mij en zei dat het wel een lekkere smaak was. “Anders kom ik de chips wel bij je opeten, als je het niet lust.” Zei hij vervolgens. Ik keek hem aan en plotseling herkende ik de jongen. Hij werkte eerst bij een andere winkelketen, ook op het winkelcentrum. Mijn blik viel op zijn naambordje. Ik onthield zijn naam en besloot hem thuis op te zoeken op de sociale media. Mijn hoofd ging alle kanten op, had ik nou zo net geflirt met een jongen?! Mijn gedachten gingen constant uit naar de jongeman, terwijl mijn moeder en ik de laatste boodschappen verzamelden. Ik kon niet wachten tot mijn moeder en ik op de fiets zouden zitten. De terugweg naar huis leek uren te duren. Ik was ongeduldig en kon niet wachten om mijn laptop open te klappen. Thuis ging ik meteen op mijn doel af en griste gehaast mijn laptop uit de laptoptas. Toen hij eindelijk opgestart was, zocht ik meteen naar de jongen op de sociale media. Op Hyves tikte ik in de zoekbalk de jongen zijn naam en functie in en ik drukte op de zoekknop. En ja hoor, daar plopte een foto van hem omhoog. Ik klikte op de foto en kon niet wachten om de informatie in zijn profiel gretig in mij op te nemen. Ik wist het al langer, maar ik vond deze jongen leuk. ’s Avonds proefde ik de chips, maar ik vond het écht niet te eten. Ik besloot hem het volgende berichtje te sturen: ‘Nou, je hebt een goed verkoperspraatje, m’n moeder heeft die vieze, ranzige chips meegenomen omdat je haar nieuwsgierig hebt gemaakt!’

Niet lang nadat ik mijn berichtje had gestuurd, kreeg ik antwoord. “Dus ik moet hem toch maar bij je komen opeten?” stuurde hij. We raakten aan de praat via de chat en hadden er een heel leuk gesprek. We vroegen naar elkaars studie, werk, gezinssituatie, hobby’s en ga zo maar door. Aan het einde van deze chatavond stond onze eerste date gepland. Het eerstvolgende weekend zou hij bij mij koffie komen drinken, mijn ouders ontmoeten en hij zou natuurlijk de chips komen opeten. Op de zaterdag ging ’s avonds de deurbel en zenuwachtig deed ik open. Er stond een verzorgd uitziende jongeman voor de deur en hij had een hele brede glimlach op zijn gezicht. Ik liet hem binnen en bood hem wat te drinken aan. Een tijdje zaten we op de bank en ook mijn ouders kwamen erbij zitten om wat te kletsen. Al snel voelden de jongen en ik allebei een ‘klik’ en besloten we buiten te gaan wandelen. Zo konden we even één-op-één met elkaar praten. Al snel wandelden we hand in hand over de dijk. Op de helft van de wandelroute stond een bankje en daar gingen wij op zitten. Er kwam licht achter ons vandaan van de fabriek die daar stond en ook van de maan. Door het licht werd onze schaduw voor ons op het gras geprojecteerd. Dat zag er best wel schattig uit, vond ik zelf. We zaten namelijk dicht tegen elkaar aan en dat kon je in de schaduw ook zien. Na even op het bankje te hebben gezeten en te hebben gepraat, maakten we de wandeling af. Om de avond af te sluiten, gingen we nog even naar mijn kamer. Daar bleef hij mijn handen vasthouden. Hij had zulke mooie, fijne handen! Even later vertrok hij en gaf hij mij een hele intense knuffel, die wel een halve minuut duurde. Nadat hij weg was, had ik de drang om mijn ouders alles wat gebeurd was te vertellen. Toen ik de deur naar de woonkamer open deed, stonden mijn ouders al met vragende blikken in hun ogen naar mij te kijken. Ze waren nieuwsgierig naar wat ik hun te vertellen had. Ik praatte mijn ouders bij en mijn ouders keken elkaar speels aan.

Ze hadden al wel door dat ik deze jongen erg leuk vond. Na mijn ouders bijgepraat te hebben, ging ik naar bed. Mijn gedachten dwaalden steeds af naar de pad uit de kledingwinkel. Ik had hem gevraagd om mijn prins te worden en enkele minuten later zag ik mijn prins voor het eerst staan in de supermarkt. Dit kon geen toeval zijn, want in mijn wereld bestond toeval niet. Met alleen maar positieve gedachten, viel ik in slaap. De volgende dag werd ik wakker met een sms’je van mijn date met de tekst: ‘I guess I really am in love!’ Toen was het voor mij duidelijk dat de verliefde gevoelens wederzijds waren. Al snel volgden er meer dates en ontmoette ik ook zijn ouders en zussen. Na een paar dates besloten we ons contact een naampje te geven. We hadden officieel een relatie! In het contact dat volgde kwam ik er al wel achter dat zijn beeld over de liefde er anders uitzag dan de mijne. Hij had een heel ander voorbeeld van zijn ouders gekregen over hoe liefde eruit kon zien dan ik. Mijn ouders waren nog altijd gelukkig en getrouwd, terwijl hij een scheiding van zijn ouders had meegemaakt en te maken kreeg met stiefmoeders en -vaders. Mijn vriendje en ik praatten veel en ik dacht dat ik hem in korte tijd goed had leren kennen. Dat hij ook negatieve eigenschappen had, maakte mij toen niks uit. Voor het eerst in mijn leven had ook ik een vriendje. Iemand die mij accepteerde met mijn eigen muur (want ik had er ook een flinke om mij heen gebouwd). En ook al was ik wel wat kilo’s afgevallen sinds ik de IPO-studie deed, had ik nog steeds een maatje meer. Mijn vriend vond mijn lichaam gewoon mooi zoals het was. Voor het eerst kreeg ik positieve aandacht van een leeftijdsgenootje en ook nog eens van de mannelijke variant! Ik kreeg positieve aandacht en dat zoog ik gretig in mij op. Door het gevoel speciaal te zijn en ook liefde te mogen ervaren, keek ik door een roze bril naar mijn vriendje. Achteraf gezien had ik beter moeten kijken naar de negatieve invloed die dit vriendje op mij had.

Zo was hij vrij claimend, een echte alfa-man en ondersteunde hij mij niet op de manier die ik nodig had. Het belangrijkste, wat ik mij te laat besefte, was dat hij mij te vaak en steeds verder over mijn grenzen heen liet gaan. Ik zag dit gedrag niet toen ik midden in de relatie zat, want toen was dat het leukste in mijn puberleven. Ik prees mijn relatie de hemel in en deze werd mijn houvast in een voor mij onzekere periode. Intussen had ik op advies van mijn school mijn studie stopgezet wegens een hernia. Mijn wereld bestond uit fysieke pijn en fysio. Daarnaast had ik een flinke dosis pijnmedicatie nodig om de pijn dragelijk te maken. Ik wilde zo graag kunnen zeggen dat nu eindelijk alles goed ging, dat alles perfect was. Door mijn perfectionisme kon ik geen reëel beeld geven van hoe het écht met mij ging. Het ging namelijk best slecht met mij en ik voelde mij erg terneergeslagen. Ik denk dat ik mijn ouders wilde beschermen. Ik wist wel dat ze het aankonden om te horen dat ik mij mentaal niet goed voelde, maar ik wilde ze de last gewoon besparen. Ik woonde in een fijn huis, met liefdevolle ouders, een lief broertje, schattige huisdieren en ik had mijzelf ervan overtuigd dat ik een geweldig vriendje had. Ik wilde niet ondankbaar overkomen. Hoe kon ik nou ondanks de rijkdom in mijn leven, zo ongelukkig zijn?! Daarnaast wilde ik zelf niet accepteren dat ik mij ongelukkig voelde. Ik wilde altijd presteren, laten zien dat het goed met mij ging en dat ik alles zélf wel aankon. Achteraf gezien had ik op dit moment al moeten uitspreken dat ik mij steeds ongelukkiger begon te voelen. Ik had mijn ouders moeten zeggen dat ik vond dat het leven mij onterecht onrecht aandeed en mij zo het plezier aan het leven ontnam. Bij mijn ouders kon ik namelijk àltijd terecht. Maar ja, dat is achteraf…