Als ik terugdenk aan het ontstaan van mijn zelfbeschadigende gedrag, heb ik spijt. Die ene snijwond die ik mij in het park had toegebracht, had nooit mogen bestaan. Helaas was het mij in een waas van emoties overkomen. Het pijn doen van mijzelf zou eenmalig zijn.
Nooit had ik gedacht dat ik mijzelf een korte periode na dit incident weer zou beschadigen. Een tweede zelfbeschadigingsincident was een feit, maar ook daar bleef het niet bij. Er volgden talloze zelfbeschadigingsacties. Ik zat vol woede, wanhoop en zelfverwijt en dat uitte ik op mijzelf. De monsterstemmetjes in mijn hoofd spraken mij steeds harder toe. Ze zeiden dat ik de pijn verdiende, omdat ik het misbruik zelf uitgelokt had. De stemmetjes zeiden dat ik onwaardig was, er lelijk uitzag en dat ik niet goed genoeg was. De frequentie van het beschadigen nam toe en tegelijkertijd werden de verwondingen ook ernstiger. De sporadische zelfbeschadigingsmomenten vermenigvuldigden zich snel. Op een gegeven moment besefte ik mij dat ik mijzelf dagelijks strafte, zelfs tot meerdere keren per dag aan toe. Om mijzelf te kunnen beschadigen, had ik de juiste materialen nodig. Ik trilde van de spanning, maar ook door de zucht. Ik reageerde lichamelijk hetzelfde als een verslaafde die eindelijk een nieuwe dosis mocht toedienen. Mijn zelfbeschadigingsritueel startte op het moment dat ik mijzelf de moed had ingepraat om in de winkel mijn materialen te halen. Ik pakte alles wat ik nodig had en liep dan altijd snel naar de kassa. Ik hield altijd in de gaten of ik geen bekenden zag. Elke keer weer stak ik met trillende handen mijn pinpas in de pinautomaat. De adrenaline gierde bij de kassa altijd door mijn lichaam.
Op het moment dat de pinautomaat de transactie had goedgekeurd, deed ik de verbandmiddelen en de andere materialen zo snel mogelijk in mijn tas. Ik had mijn buit binnen en wilde zo snel mogelijk naar de supermarkt. Ik ging daar heen om een voorraadje junkfood in te slaan, dat ik voorafgaand aan het beschadigen allemaal naar binnen zou gaan proppen. Na voldoende snaaigoed te hebben gekocht, liep ik dan naar mijn fiets en stopte alle spullen in mijn fietstas. In de twaalf minuten dat ik naar huis toe fietste, kon ik alleen nog maar geobsedeerd denken aan de manier waarop ik mijzelf zou beschadigen en op welke plek op mijn lichaam ik dit zou doen. Als ik dan thuis op mijn kamer alle spullen en al het junkfood aan het uitpakken was, voelde ik altijd een gigantische opluchting. Als ik mijn tas had geleegd, pakte ik toiletpapier, gaasjes en tape. Ik knipte de tape op een goede lengte af met een schaar. De sliertjes tape en de gaasjes legde ik evenwijdig aan elkaar voor mij op bed. Elke keer weer twijfelde ik of ik mijzelf wel zou beschadigen, maar mijn duistere gedachten overtuigden mij altijd snel. De eerdere twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon. Een kras gaf inmiddels niet meer genoeg voldoening. Het gaf mij niet de kracht om de regie over mijn emoties en gedachten weer terug te krijgen. Ik beschadigde mijzelf daarom steeds ernstiger. De druppels bloed die over mijn lichaam rolden, voelden als mijn tranen. Tranen die niemand zag.
Met elke warme druppel bloed die mijn lichaam verliet, voelde ik de rust en kalmte in mij terugkeren. De spanning verliet mijn lichaam en het trillen hield op. Ik kreeg controle over mijn gedachten en kon ze weer structureren. Ook kreeg ik weer de macht over de emoties terug, die mij eerst zo overspoelden. Als ik het gevoel van controle herwonnen had, wist ik dat het genoeg was. Soms besefte ik mij niet eens dat ik mijzelf beschadigd had. Alles was dan als een waas aan mij voorbij gegaan en ik was er niet “bewust” bij geweest. Later leerde ik dat ik op deze momenten gedissocieerd had, net zoals tijdens de vele momenten van misbruik dat in mijn tweede relatie plaats had gevonden. Als ik weer “geland” was, besefte ik mij altijd wat ik had gedaan. Ik deed dan snel de gebruikte materialen in mijn schooltas, om het vervolgens op de weg naar school te dumpen in een van de vele vuilnisbakken die ik tegenkwam. Ik eindigde mijn zelfbeschadigingsritueel, door een flesje deodorant in mijn kamer leeg te spuiten en mijn slaapkamerraam open te zetten. Er hing altijd een typische geur in mijn kamer, nadat ik mij had beschadigd en die wilde ik op deze manier verbloemen. Soms ging ik nog naar de badkamer om daar al het calorierijke eten weer uit te spugen. Maar meestal hield ik het binnen. Het eten binnenhouden en aankomen, voelde als een extra straf. Straf die ik mijzelf dan bewust uitdeelde. Al meteen had ik spijt. Wat had ik mijzelf én mijn ouders hier wel niet mee aangedaan? Wat als ze ervan zouden weten? Ik voelde mij achteraf altijd intens schuldig. Ik wilde dit niet. Ik wilde de pijn niet, de nachtmerries, herbelevingen. Laat het alsjeblieft stoppen! Help alsjeblieft, het voelt alsof ik verdrink…
Maar toch hield ik het zelfbeschadigende gedrag voor mijzelf. Ik schaamde mij enorm. Ik durfde niet om hulp te vragen, ook al wist ik wel dat ik door mijn naasten altijd geholpen zou worden.
Het was inmiddels midden november van het jaar 2014. Tijdens een heel gewoon bezoekje aan het winkelcentrum kreeg ik te maken met een voor mij enorme trigger. Heel plotseling liep ik de jongeman uit mijn eerste relatie tegen het lijf. De relatie met hem eindigde toen er eenmalig seksueel misbruik plaatsvond. Ik werd overvallen door blinde paniek en ik hyperventileerde erg. Tranen rolden over mijn wangen en mijn lichaam trilde. Ik verloor de controle over mijn lichaam en mijn geest. Ik wilde meteen naar huis en pakte mijn fiets. Het enige waar ik aan kon denken is dat ik de controle terug wilde. “Hij” mocht deze macht niet meer over mij hebben!
Voor mijn gevoel kon ik alleen teruggrijpen op eten en zelfbeschadiging. Praten lukte mij op dit moment niet meer door de wirwar aan gedachten en herinneringen in mijn hoofd. Los daarvan zag ik dat er niemand thuis was om mee te praten. Ik rende de trap op naar mijn kamer. Daar trok ik het ladekastje naast mijn bed open. Hier bevond zich nog een voorraad junkfood. Ik begon meteen met eten. Ik propte van alles naar binnen, om zo mijn emoties en stress te verlichten. Nadat ik overvol zat en stopte met eten, vond ik mijzelf verschrikkelijk misselijkmakend. Dat maakte dat ik al het eten vervolgens weer uitspuugde. Meteen na het eten en overgeven, beschadigde ik mijzelf. De spanning en paniek verlieten langzaam mijn lichaam. Het trillen werd minder en mijn ademhaling stabiliseerde weer. Mijn spieren voelden verkrampt aan van het hyperventileren en mijn keel was gortdroog door het ongecontroleerde, snelle ademen.
Toen ineens besefte ik wat ik mijzelf had aangedaan. Ik voelde mij verschrikkelijk schuldig en het voelde alsof ik had gefaald. Ik wist dat ik niet anders kon dan mij te laten hechten. Ik was bang voor het oordeel van de huisarts, maar maakte toch een afspraak om de hechtingen te laten zetten. Het was duidelijk aan de behandelend arts te merken, dat hij zelfbeschadiging verafschuwde. Met tegenzin zette hij op een hele ruwe manier de verdovingsspuiten in mijn huid. De arts deed mij pijn, maar ik zou het wel verdiend hebben. Ik had het er ten slotte toch zelf naar gemaakt? Toch voelde ik mij vernederd en niet gehoord. Vervolgens zei hij: “Door jou te verzorgen en aandacht te geven, stimuleer ik jou om jezelf te beschadigen. Het is ontzettend druk op de praktijk en nu moet ik jou tussendoor helpen. Er zitten nu mensen te wachten dankzij jou. Mensen die deze snelle hulp écht hadden verdiend.” De manier waarop de arts mij behandelde, zorgde ervoor dat ik mij ontzettend schaamde. Mijn eerste ervaring met het vragen van hulp na zelfbeschadiging, was licht traumatiserend. Het zorgde ervoor dat ik in het jaar dat volgde nooit meer om zorg vroeg, terwijl ik het wel nodig had gehad. Ik wilde mij nooit meer onbegrepen en vernederd voelen. Ik wilde nooit meer zo ongelijk behandeld worden.
Gelukkig kreeg ik eenmaal thuis aangekomen liefde en steun van mijn ouders en toenmalige vriend. Pas jaren na deze ervaring besefte ik mij dat het mij persoonlijk erg had geraakt. Ik had nooit zo behandeld mogen worden. Ik verdiende geen extra trauma, maar goede zorg net zoals ieder ander!
Reactie plaatsen
Reacties