Groep 3 en 4

Over het jaar dat ik in groep 3 zat, weet ik helemaal niks meer. Mijn herinneringen aan deze periode zijn vervaagd. Daarentegen heb ik hele levendige herinneringen aan het jaar dat ik in groep 4 zat. Dat jaar gebeurde er iets ingrijpends in mijn leven, maar daar kom ik later nog op terug.

In dit schooljaar kreeg ik les van juf Diana, de liefste juf die je je maar inbeelden kan. Zij maakte het naar school gaan wat draaglijker, want in deze periode werd ik wel steeds regelmatiger gepest. Ik voelde mij niet thuis tussen de andere kinderen. Als kind was ik wat zwaarder dan gemiddeld en daardoor was ik meteen een mikpunt voor pesterijen. Achteraf gezien werd ik waarschijnlijk ook gepest, doordat ik ‘andersdenkend’ was. Ik dacht al jong na over grote vraagstukken, zoals: de zin van het leven, de dood, het nut van wat ik leerde en de beweegredenen achter mensen hun gedrag. Zaken waar klasgenootjes zich nog helemaal niet mee bezighielden. Ook kon ik mij bijvoorbeeld erg frustreren over zaken, zoals: onrecht. Het zijn van het dikste kindje van de klas en het ook nog eens iets anders denken dan “gemiddeld”, resulteerden erin dat ik niet mocht meespelen met klasgenootjes. Als ik mee wilde doen met het kleuren van een tekening, het doen van spelletjes, of met boekjes lezen, dan werd ik geweigerd. Ook mocht ik niet meedoen met tikkertje en andere actieve spellen, omdat ik dik was en dus te sloom en onhandig. Om dezelfde reden werd ik ook als laatst gekozen met gym. Niemand wilde mij in het team hebben, omdat door mijn deelname de groep gedoemd was te verliezen. De meidenclubjes die werden opgericht, waren ook niet voor mij bedoeld om aan mee te doen. Achter mijn rug om kwamen de leukste clubjes tot stand. Klasgenootjes werden via zelfgeschreven kaarten gevraagd om lid te worden van het clubje. Helaas zou ik nooit als verrassing zo’n mooie kaart in mijn tafellaatje vinden. Mijn dagen op school waren vrij eenzaam en ik werd meestal genegeerd, buitengesloten, of gepest.

Ik had last van plagerijen, die steeds meer gingen lijken op pesterijen. Als ik thuiskwam na een slechte dag, ving mijn moeder mij op. Bij haar kon ik vertellen wat er op school gebeurd was, als ik bijvoorbeeld weer was gepest. Ik had dit schooljaar al te veel over mij heen laten lopen en het pestgedrag van anderen verdragen. Nadat ik voor de zoveelste keer terug kwam van school met het verhaal gepest te zijn geweest, vond mijn moeder het genoeg geweest. Zij gaf mij een praktisch voorbeeld hoe ik mijzelf kon verweren. Ze zei dat ik gewoon op de pestkop moest gaan zitten, als ik weer uitgescholden en getreiterd werd. Zo maakte ik van mijn zwakte mijn kracht, vertelde mijn moeder mij. Mijn ouders hielden niet van fysiek geweld, maar leerden mij dat ik voor mijzelf mocht opkomen en mij mocht verdedigen. De eerstvolgende keer dat er aan mijn haar werd getrokken en ik uitgemaakt werd voor ‘dikzak’, draaide ik mij om en liep naar de pestkop toe. Ik heb hem op de grond getrokken en ben op hem gaan zitten. Mijn moeders tip bleek een erg goede oplossing te zijn, want hierna heb ik een tijd lang geen last meer gehad van pesterijen. Ik werd minder gepakt op mijn zwakke punten en ik vond het naar school gaan daardoor iets minder erg. Ik had graag les van juf Diana en ik vond het ook heerlijk dat we veel meer leerden dan in de voorgaande schooljaren. Ik nam de lesstof altijd gretig in mij op. Ik was heel ijverig, maar kon ook wel eens dromerig zijn en verlangen naar huis. Ik had namelijk een hele goede reden om graag thuis te willen zijn.

Hoera, een broertje!

De reden dat ik graag thuis wilde zijn, kwam doordat er een ingrijpende verandering in mijn leven had plaatsgevonden. Al tijden vroeg ik mijn ouders, of ik een broertje of zusje mocht krijgen. Helaas kwam die er niet en had ik de hoop al opgegeven. Ik had zelfs besloten dat ik geen broertje of zusje meer wilde! Op een doodgewone schooldag veranderde mijn leven compleet. Ik werd uit school gehaald en thuis kreeg ik van mijn vader en moeder te horen dat ik grote zus zou worden! Ik moest erg wennen aan het idee, want ik had inmiddels al besloten dat ik geen grote zus meer wilde zijn. Mijn moeders buik werd steeds groter en ronder en langzaam begon ik aan het idee te wennen dat mijn broertje of zusje in mijn moeders buik aan het groeien was. Op de dag dat mijn broertje op de wereld zou komen, werd ik naar mijn hartsvriendinnetje gebracht om daar te slapen. Ik werd liefdevol door de ouders van Mirthe opgevangen en zij hebben zich over mij ontfermd. Na een onrustige nacht slapen, was het eindelijk zo ver. Mijn babybroertje was geboren! De ochtend was aangebroken en mijn vader haalde mij op om vervolgens samen naar het ziekenhuis te gaan. Vol spanning liep ik met mijn vader door de gangen van het grote ziekenhuis. Hij nam grote stappen en ik moest hard doorlopen om zijn passen bij te kunnen houden. De spanning in mijn lichaam werd steeds groter en ik kon niet meer wachten tot ik mijn moeder en broertje kon zien. Voor één van de vele ziekenhuisdeuren stopte mijn vader met lopen. De deur ging open en daar zag ik mijn moeder in een groot ziekenhuisbed liggen. In haar armen lag een klein bundeltje en er kwam een lichtbruin koppie uit vandaan. Daar lag hij, mijn kleine broertje. Ik was grote zus geworden! Iets wat ik zo lang had gewenst! Ik was meteen verliefd op het kleine mannetje. Toen mijn moeder na een kort ziekenhuisbezoek thuiskwam met mijn broertje wilde ik constant bij hem zijn. Toch moest ik wel naar school. De dag nadat mijn broertje was geboren, stapte ik groep 4 binnen met een schaal vol beschuit met blauwe muisjes.

Nadat ik mijn klas verteld had dat mijn broertje was geboren, mocht ik mijn traktatie uitdelen. Gedurende de schooldagen die volgden, was ik wat afwezig en erg ongeduldig. Elke dag opnieuw kon ik niet wachten tot ik de schoolbel hoorde. Dat betekende namelijk dat ik weer naar huis mocht. Het liefst was ik elke dag door in de buurt van mijn broertje. Ik hielp mijn ouders met het in bad doen van mijn kleine vriendje. Daarna hielp ik met het verzorgen van mijn broertje, zoals zijn huidje invetten en zijn haren verzorgen met Zwitsal. Als laatste hielp ik met hem aankleden. Ook mocht ik mijn broertje vaak op schoot vasthouden. Regelmatig mocht ik hem dan de fles geven. Papa en mama hielpen mij dan om mijn babybroertje goed vast te houden, de fles in de goede stand te houden en om mijn broertje te laten boeren als hij zijn fles op had. Het helpen verzorgen van mijn broertje vond ik heerlijk om te doen. Ik was een heel verantwoordelijk kind en voelde mij heel groot. Mijn ouders waren zielsgelukkig. Hun gezin was compleet met twee gezonde kinderen, een dochter en een zoon. Ze waren in de wolken met hun ‘bananenhoofd’ (zo noemde mijn vader mij liefkozend, omdat ik als kind altijd zei dat ik GEEL haar had in plaats van blond) en hun ‘pindaknabbel’ (zoals mijn broertje door zijn lichtbruine huidje liefdevol werd genoemd). Ze genoten ervan om mij en mijn broertje samen te zien. Enkele maanden later was mijn broertje al flink gegroeid. Hij lag vaak op een speelkleed en dan lag ik naast hem. Ik keek naar mijn broertje en voelde mij gelukkig door het horen van de vrolijke kreten die hij maakte, terwijl hij zijn speelgoed in de rondte gooide. Ik bleef het speelgoed voor hem pakken, ook al wist ik dat hij het zo weer van hem weg zou gooien. Samen deden we spelletjes. Ik heb urenlang kiekeboe met hem gespeeld en weggooi- en vangspelletjes met hem gedaan. Nog wat maanden later begon mijn kleine vriendje te kruipen en te brabbelen. Het begonnen échte woorden te lijken! Ik vond het geweldig om de verantwoordelijkheid te krijgen om op hem te mogen letten.

Ik ontwierp de grootste houten treinbanen voor mijn broertje, zodat hij met de treintjes kon spelen. Verder bouwden we met blokken, deden we kruipwedstrijdjes en gingen we zo vaak als het kon samen in bad. Papa, of mama, zat dan naast het bad en speelde met ons fantasiespel mee. Meestal speelden mijn broertje en ik dat we thee en koffie gingen serveren. We verzonnen de raarste smaakjes en boden mijn vader, of moeder onze vieze schuim-drankjes aan. Ook al dronken ze de drankjes niet écht op, hadden we de grootste lol. Sommige smaakjes vonden mijn ouders namelijk lekker, maar soms trokken ze ook een vies gezicht om een creatie die we hadden verzonnen. Mijn broertje en ik lagen dan altijd in een deuk! Naast samen spelen, vond ik het ook heerlijk om rustig tegen mijn broertje aan op de bank te liggen. Ook samen televisie kijken deed ik graag. Mijn kleine broertje werd mijn beste vriend en we deden alles samen. Zoals je al merkt, zijn al mijn herinneringen aan dit jaar verbonden met het hebben van een klein broertje. Wat ik mij ook herinner, is dat ik vaak samen met mijn hartsvriendin Mirthe speelde. Onze fantasiewerelden sloten goed op elkaar aan en we hadden het altijd gezellig. Wel speelden we meestal bij mij thuis, want dat vond ik fijner dan in een andere omgeving te moeten spelen. Thuis wist ik namelijk hoe de dag precies zou verlopen en had ik mijn eigen spullen, routines, gewoontes en kon ik helemaal mijzelf zijn.

De schoolvakantie(s).

De schooldagen gingen vanzelf, maar met moeite, voorbij. Elke dag zag ik ertegenop om weer te gaan. Het aantrekken van passende kleding voor school was voor mij al een hele opgave. Het liefst zat ik de hele dag in een veel te ruime pyjama. Nette kleding voelde aan als schuurpapier op mijn lijf en deed mij pijn. Knopen van broeken drukten te hard in mijn buik. Strakke naadjes bij onderbroeken sneden in mijn lichaam. Labeltjes in kleding waren onverdraagbaar, ook al waren de labeltjes uit de kledingstukken geknipt. Naadjes in sokken waren ook niet te negeren… Aankleden om naar school te gaan, voelde als een marteling. En dat klinkt misschien overdreven, maar zo ervaarde ik het wel. En nog steeds heb ik moeite met het dragen van bepaalde kledingstukken, zoals mouwtjes die te strak zijn en spijkerbroeken met knopen en een rits. Al mijn kleding voelde aan alsof het knelde, ook al was dit niet zo. Ik kon vaak niet tegen de materialen, hoe normaal (en dus voor mij strak) de kleding zat. Ontelbare keren heeft het mijzelf aankleden geleid tot flinke huil- en driftbuiten. Gelukkig kon mijn moeder ook goed zelf kleding maken waardoor ik toch nog met leuke kleding naar school kon, of we kochten samen wijde kleding voor mij.
Naast de dagelijkse strijd van het mijzelf aankleden, was ik elke dag bang om gepest te worden. Ik wilde opgaan in de menigte, mij onzichtbaar maken en voldoen aan alle verwachtingen. Ik wilde goed presteren op school, zodat ik mij op school ten minste gewaardeerd en gezien voelde door de leraren. Regelmatig nam ik Lappielap, of een dierbare knuffel, mee naar school en stopte het zo snel mogelijk in het vakje onder mijn tafel. Ik moest er natuurlijk voor zorgen dat niemand het zou zien, zodat ik niet nóg erger gepest zou worden. Het idee dat Lappielap er was, gaf mij een vertrouwd en veilig gevoel. Zo kon ik het aan dat ik getreiterd werd. Elke dag keek ik tientallen keren op de klok, die boven het bureau van de leraren hing. De tijd tikte tergend langzaam voorbij. Ik keek er elke dag weer naar uit om weer naar huis te mogen, weg van de kinderen die mijn leven op dat moment best ingewikkeld maakten. 

Als ik dan eindelijk alle tijd tot aan de zomervakantie had uitgezeten en de vakantie was aangebroken, gingen we als gezin altijd naar een vakantiehuisje dichtbij Oldenzaal. Mijn moeders familie had het huisje in haar bezit, maar wij mochten er in de zomervakantie altijd gebruik van maken. Tijdens de zomervakanties namen we Mirthe altijd mee naar het vakantiepark om daar de tijd samen door te brengen. Inmiddels was Mirthe onderdeel van ons gezin en ik binnen haar gezin. Mirthe en ik waren vier handen op één buik en we deden alles samen, dus zo ook het vieren van de zomervakantie. Voordat we ons konden settelen in het vakantiehuisje vond er altijd een hele volksverhuizing plaats. Papa reed vaak eerst een keer alléén heen en weer met onze dieren, kleding en speelgoed. Daarna kwam hij mijn moeder, mijn broertje, Mirthe en mij ophalen en dan reden we met z’n allen naar het vakantiepark. Mama maakte voor vertrek altijd een speciaal verrassingstasje voor ons klaar. Daarin deed ze leuke spulletjes, waarmee we ons konden vermaken tijdens de vakantie. Het tasje was bijvoorbeeld gevuld met spullen zoals een zacht knuffeldiertje, een zelfgemaakt kleurboek, een spelletjesboek, stiften, spelletjes en andere leuke dingen waar je als kind blij van wordt. Het vakantiepark lag vrij afgelegen en er was veel groen te vinden. Om ons huisje heen lag dan ook een hele lap gras.

Het was leuk om rond het huisje heen te rennen en er met de hond te spelen. Als het warm was, zetten we altijd een buitenbadje op. Verder hadden we er een zandbak, een schommel en een klimrek om op te spelen. In het vakantiehuisje voelde ik mij ook helemaal thuis. Ik maakte er de meest fijne herinneringen met mijn ouders, broertje en hartsvriendin. Mirthe en ik sliepen er altijd op één kamer en het was er in die tijd altijd een grote rotzooi. Het was de meest fijne plek om als kind te spelen, omdat mijn ouders ons er helemaal vrij lieten. We creëerden er ons meest perfecte wereldje en we waren er altijd super trots op. Mijn hartsvriendin en ik legden onze matrassen altijd op de grond. We stoeiden daar samen met mijn kleine broertje op. Ook bouwden we er na het stoeien een hut omheen en dan sliepen we daaronder. De dagen waren zorgeloos, ontspannen en we maakten veel plezier. Mirthe en ik konden ons kosteloos vermaken met de barbies in onze hut. Meestal speelden we dat een man en een vrouw verliefd op elkaar waren en dat ze samen een baby kregen. De barbies kregen vaak ruzie met elkaar en vochten dat uit. Maar ze konden ook gezellig samen in de bakkerij een kopje koffie drinken en dan hielden ze luchtige gesprekken. Deze gingen bijvoorbeeld over het weer, hoe ze zich voelden en over hun dagelijkse leven. De communicatie tussen de barbies diende als voorbeeld voor hoe ik zelf gesprekken kon houden in ‘het echte leven’. In de middagen verkenden mijn hartsvriendin en ik vaak het park. Meestal namen we onze hond, Dagnir, mee tijdens het wandelen. In het park beleefden we de spannendste avonturen, die we zelf bedachten. Vaak deden we alsof we werden achtervolgd en dan renden we zo snel mogelijk terug naar ons huisje. Ook deden we er tikkertje en speelden we er verstoppertje achter de vele bomen. Verder zochten we in het park naar schatten. Op een dag vonden we bijvoorbeeld een oude rieten stoel. Hij zat heerlijk en we sleepten de stoel helemaal naar ons huisje. Vol trots lieten we onze schat aan mijn ouders zien. Zij waren niet echt onder de indruk van de stoel, maar ze genoten ervan hoe blij en trots wij waren met onze vondst.

De stoel mocht voor altijd in de tuin blijven staan. Ook kwamen we thuis met de mooiste stenen en nutteloze verloren voorwerpen die wij als waardevol beschouwden. ’s Avonds, na het spelen, gingen we vaak bij ons huisje barbecueën en regelmatig gingen we op de fiets naar de meest dichtstbijzijnde ijsboer om daar een ijsje te eten. Niet alleen elke avond, maar ook elke middag aten we gezellig samen. Mirthe en ik vonden de lunch altijd een groot feestmaal! Van het spelen, konden wij zo bij mijn broertje en ouders aanschuiven. Mijn ouders hadden de tafel dan al mooi gedekt en ze hadden lekker broodbeleg klaargelegd. Ook stonden er op tafel altijd mandjes met allerlei luxe broodjes. Wat ik mij nog het meest herinner zijn de Berliner bollen, die mijn ouders wel eens kochten als lekkernij. Op het moment dat ik de slaapkamerdeur open deed, drong de geur van de zoete broodjes al mijn neus binnen. Die specifieke geur doet mij nu nog steeds aan onze vakanties denken. Aan tafel ontstonden de leukste gesprekken en was het altijd gezellig. Ook was dit altijd het moment dat wij met het gezin verzonnen welke activiteiten wij die dag zouden gaan ondernemen. Dierentuinen en pretparken waren favoriet bij ons, maar we konden ons ook goed vermaken op het terrein van het vakantiepark. Er was een restaurant te vinden, een ballenbak en ook een zwembad. Verder was er buiten een groot meer waar we in konden zwemmen. Daaraan grensde een grote speeltuin met een gigantisch hoge glijbaan. Mirthe, ik en ook mijn broertje hebben vooral de grootste lol gehad in de ballenbak. We bekogelden elkaar met ballen, deden verstoppertje en gleden van de glijbanen. Ook was dit de plek waar wij in contact kwamen met de andere kinderen, die vakantievierden in de andere huisjes op het park. Meestal kwamen zij uit Duitsland, dus spraken zij een andere taal dan wij. Met het gebruik van onze handen en voeten communiceerden wij met elkaar en zo ontstonden er leuke vakantievriendschappen. Ja, die ballenbak was écht een uitkomst!

Als ik er nu aan terugdenk, dan zie ik mij zo weer zitten tussen de felgekleurde rode, gele, groene en blauwe ballen. Ik zie dat ik zo veel mogelijk ballen bij elkaar graai en ze in de lucht gooi. Deze herinnering laat mij terugdenken aan een moment van pure blijdschap! Verder hebben mijn ouders, broertje, Mirthe en ik uren en uren in het zwembad op het vakantiepark gelegen. Het leukste vonden wij om van de glijbaan te gaan. We deden dan ons badpak tussen onze billen en gleden zo met onze blote billen van de glijbaan af. Zo gingen we extra hard en dat vonden we toch geweldig! Als we niet buiten bij ons huisje gingen barbecueën, dan sloten we de dag af in het restaurant dat bij het park hoorde. Dat was altijd een gezellige afsluiter. In het restaurant stond altijd een lopend buffet klaar, dus we konden allemaal iets uitkiezen wat we zelf het lekkerst vonden. Mirthe en ik kozen eigenlijk altijd onze favoriete maaltijd; patat met een snack. Ook mijn broertje lustte dat maar al te graag. We sloten de dag altijd op een fijne manier af, maar toch zag ik altijd op tegen dit moment. De dagen waren zo leuk dat ze van mij wel eindeloos lang mochten duren! De tijd in het vakantiepark vloog altijd voorbij, want we hadden altijd een fijne tijd samen. Ik had de zomervakanties ook echt nodig om even op te laden en weer de moed te verzamelen om het volgende schooljaar weer aan te kunnen. Helaas duurde de tijd dat ik mij kon herpakken voor mijn gevoel altijd te kort.