Groep 5

In groep 5 kreeg ik een juf en een meester, die mij totaal niet begrepen. Ik voelde mij ellendig en tot last. Ze vonden mij vreemd en steun van hun ontvangen kon ik wel vergeten. In deze tijd kon ik ’s ochtends niet goed opstaan uit bed. Ik bleef liever liggen, dan dat ik naar school ging.

Op het moment dat ik ’s ochtends wakker werd, begon het vaak al met huilbuien. Ik verzon dan allerlei kwaaltjes om mijn moeder ervan te overtuigen dat ik toch écht beter thuis kon blijven. Elke dag was een strijd om op tijd klaar te zijn voor school. Ik treuzelde, omdat ik eigenlijk niet wilde gaan. Ik was het pesten en buitensluiten zat. Ik wilde niet naar school, omdat ik aan alle kanten voelde dat mijn juf en meester mij niet aardig vonden en ze hielpen mij niet om het pesten tegen te gaan. Verder had ik ‘s ochtends nog steeds veel moeite met het aankleden. Kleding kriebelde, zat te strak, was te warm of te koud en dan die vreselijke sokken elke dag. Ik kon die randjes bij de tenen niet verdragen. Nee, ik bleef liever thuis in mijn eigen fijne wereldje met mijn pyjama aan. Geen gemene kinderen en onaardige leraren om mij heen. Ook hoefde ik dan geen kleding aan dat mij irriteerde. Mijn moeder zag mij vechten en af en toe meldde ze mij ‘ziek’ van school, zodat ik thuis kon blijven in mijn pyjamaatje. Ik kon dan leuke dingen voor mijzelf doen en zo moed verzamelen om een paar dagen later het naar school gaan weer op te pakken. Helaas kon ik niet elke dag thuisblijven en moest ik het naar school gaan verdragen. Elke dag ging ik gewapend met een knuffel en Lappielap in mijn rugtas naar school. Snel verstopte ik mijn troostmaatjes dan in mijn tafellaatje. Bij elke wisseling van de les mocht ik uit mijn lade een nieuw lesboek, of schrift pakken en dan zag ik mijn knuffels naar mij staren. Ik voelde aan dat ze wisten hoe zwaar ik het had en met hun aanwezigheid steunden ze mij dit hele schooljaar. Vooral Lappielap had een belangrijke rol. Zonder mijn tutteldoekje was dit schooljaar onhaalbaar geweest. Ik ging zo vaak mogelijk naar school, maar gelukkig ontstond er een legitieme reden om langere tijd thuis te blijven.

Tijdens deze periode kreeg mijn broertje de waterpokken. Hij had maar een paar vlekjes op zijn lijf, terwijl ik er van top tot teen onder zat. Door de jeuk krabde ik de waterpokken open. De vele wondjes die daardoor ontstonden, deden heel erg veel pijn. Op een gegeven moment waren de jeuk en de pijn ondraaglijk en kon ik alleen nog maar in het bed van mijn ouders liggen. Op een gegeven moment heelde mijn lichaam gelukkig en verdween de ergste pijn. Ik was nog te ziek om naar school te gaan, maar ik kon wel weer uit bed komen om te spelen. Ik vond het heerlijk om ziek te zijn, omdat ik lekker thuis kon blijven. Wel vereenzaamde ik erg, omdat ik mijn beste vriendinnetje niet kon zien. Op een middag kwam mijn moeder bij mij boven op de bedrand zitten en vroeg ze wat ze voor mij kon doen om mij beter te laten voelen. Ik zei dat ze niks kon doen, behalve het kopen van een hamstertje. Ik wilde een maatje om de eenzame dagen beter door te kunnen komen. Mijn moeder liep naar beneden en vertelde mijn vader waar ik om had gevraagd. Binnen een paar minuten hoorde ik mijn moeder en vader het huis verlaten. Mijn ouders hadden bedacht een cavia voor mij aan te gaan schaffen. Dat leek hen een leuk dier, waar ik lekker mee kon knuffelen en een band mee kon opbouwen. Binnen een uur waren mijn ouders weer terug van de dierenwinkel en riepen ze mij om naar beneden te komen. Als verrassing hadden mijn ouders een rat voor mijn gekocht. Dit was mijn vaders idee, omdat hij wist dat ratjes veel meer op hun baasje gericht zijn dan andere knaagdieren. Daarnaast wist hij dat het enorm intelligente dieren zijn en het leek mijn vader leuk dat ik een band met mijn nieuwe huisdier kon opbouwen door het trucjes te leren. Toen ik op de bank zat, werd mij een klein doosje overhandigd. Toen ik het opende geloofde ik mijn ogen niet! Vol afschuw keek ik naar het beestje, dat zenuwachtig achterin het doosje zat.

Er zat geen hamster, of cavia in het doosje. Er zat een rat in! Dat vond ik afschuwelijk. Toch haalde ik het beestje uit het doosje om het te aaien maar de rat had daar geen behoefte aan, sprong meteen weg en ontsnapte. Ik schrok ontzettend van de onvoorspelbaarheid en wist niet of ik het wel leuk vond dat ik nu het baasje was van een rat. Mijn moeder en ik richtten de kooi in en mijn vader deed een poging de rat te vangen. Na een aantal mislukte pogingen, ving mijn vader het beestje gelukkig. Hij deed het ratje in de kooi die mijn moeder en ik leuk hadden ingericht met huisjes, hangmatjes en speelgoed. Ik liet het beestje in de kooi aan mijn handen ruiken. Zo kon het ratje aan mij wennen. Minutenlang keken we elkaar aan. Ik keek naar de ruwe, roze staart. Daarna viel mijn blik op de pruiloogjes van de rat en al die zachte haartjes. Ik keek naar de tekening van de vacht. Haar vacht had van haar kop tot aan haar staart een bruine kleur en de rest was wit. Ik besloot het beestje nog een keer op te pakken en dit keer ging het goed. Huisdieren geef je een naam, dus een rat ook. Ik dacht er de hele dag over na en besloot mijn eerste rat 'Tyka' te noemen. 

Al snel kreeg ik een intense band met het beestje. Steeds vaker haalde ik de rat uit haar kooi om te knuffelen. De afschuw voor ratten veranderde in pure liefde. Mijn ouders kwamen erachter dat ratten groepsdieren waren en kochten een vriendinnetje voor Tyka. Zo kwam Sproetje bij ons wonen. Het was een witte rat met zwarte vlekjes op haar rug. De twee dames konden het goed met elkaar vinden en al snel waren ze onafscheidelijk van elkaar. Overdag lagen ze tegen elkaar aan in hun huisje, of in hun hangmat. ’s Avonds werden de dames actief en wilden ze graag met mij knuffelen. Dat deed ik dan ook trouw elke avond. Ik liet ze over mij heen lopen, over mijn bed en over de bank in de woonkamer. Vaak nam ik ze ook mee als ik moest eten. Mijn moeder noemde ons huishouden altijd ‘het huishouden van Jan Steen’, omdat de ratten gewoon over de bank en de tafel liepen en restjes eten van onze borden aflikten. Op mijn negende ontstond dus mijn liefde voor ratten. Naast Mirthe en mijn broertje werden de ratten mijn beste maatjes. Zij zorgden er mede voor dat ik het schooljaar kon doorstaan. Gedurende mijn puberjaren zouden de ratjes altijd een belangrijke rol in mijn leven blijven spelen, zij hielpen mij door de meest lastige periodes heen.

Nadat ik voldoende hersteld was van de waterpokken, ging ik weer naar school. Al snel na mijn terugkeer, werd ik weer getreiterd. Om de kinderen af te weren, besloot ik ergens vlak nadat deze foto is gemaakt mijn uiterlijk te gaan veranderen. Mijn alternatieve persoonlijkheid, werd mijn masker. Ik voelde mij anders dan de rest en ging mij daar ook naar kleden. Ik begon lange, zwarte rokken te dragen en zwarte shirtjes. Verder droeg ik broeken met wijde pijpen en kettingen eraan. Als eerste meisje uit de klas begon ik ook wat mascara te dragen. Sommigen waren daar jaloers op en anderen verklaarden mij voor gek. Het willen afstoten van de andere kinderen was niet de enige reden dat ik make-up op begon te doen. Het kwam ook doordat ik niet tevreden was over mijn gezicht. Ik vond dat ik een “pannenkoekenhoofd” had. Daarmee bedoelde ik dat ik mijn gezicht vond lijken op één lichte vlek met hier en daar een pukkel. Dat kwam door mijn blonde haren, witte wimpers en onzichtbare wenkbrauwen. Mijn ouders begrepen mijn onzeker- en ontevredenheid en kochten mijn eerste mascara voor mij. Tijdens de pauze luisterde ik op mijn mp3-speler naar Metallica en Rammstein. Mijn uiterlijk werd mijn muur. Gelukkig hielp de verandering in mijn uiterlijk daadwerkelijk om de kinderen wat op afstand te houden. Áls ik in deze periode met andere kinderen te maken had, dan was dat vaak omdat ik gepest werd. Het begon met mijn boeken van tafel gooien, aan mijn haren getrokken worden, niet mee mogen doen in de pauze met spelletjes en het uitschelden. Ik werd regelmatig voor ‘dikkertje, varken, vetzak en dikzak’ uitgemaakt. Het bleef helaas niet alléén bij woorden en het slordig omgaan met mijn spullen. Ik heb ook te maken gehad met een fysieke pestpartij. Ik werd aangevallen in het park waar ik met de klas altijd pauze hield. Daar vertel ik je later meer over.

Het pesten maakte mij verdrietig. Al snel kreeg ik last van een sombere stemming en had ik helemaal geen motivatie meer om naar school te gaan. Ik zag de school als één groot monster. Gelukkig had ik naast mijn lieve ouders en broertje nu thuis mijn ratjes om voor te zorgen. Bij hun kon ik mijn verhaal kwijt en kon ik troost vinden. Mijn neerslachtige houding werd ook besproken tijdens de oudergesprekken. Ook werd mijn functioneren in groep 5 besproken. Mijn ouders kregen in dat gesprek te horen dat de juf en meester mij brutaal vonden. Ik had volgens hun totaal geen respect voor ouderen en ze vonden mij een enigszins arrogant kind. Mijn ouders waren totaal overdonderd door wat de leraren over mij zeiden. Ze herkenden hun kind totaal niet in het beeld dat er geschetst werd. Mijn ouders kwamen erachter dat mijn meester en juf over meer kinderen in de klas wel gemene opmerkingen hadden gemaakt. Dat was wel een opluchting, want dat was een bevestiging dat mijn leraren mij niet objectief hadden beoordeeld. Ze hadden een beeld van mij geschetst, dat niet klopte met de werkelijkheid. Hoe kon ik nou brutaal zijn en arrogant als ik mij juist continu aanpaste, gehoorzaam was en veel ontzag had voor mijn leraren? Ik had mij zelfs het hele jaar op de achtergrond gehouden, omdat ik voelde dat mijn leraren mij niet mochten. Mijn band met mijn meester werd uiteindelijk wel wat beter. Dat betere beeld ontstond nadat ik verkleed naar het lerarenfeestje op school ging. Ik was verkleed als badgast. Ik had een badjas aan met een flesje zeep in de zak. Ik had een grote borstel mee en een netje over mijn haar. Ik was helemaal in thema naar school gegaan. Mijn meester zei mij dat hij het wel waardeerde hoe ik mijzelf durfde te zijn en mij niks aantrok van de mening van de andere kinderen. Iedereen moest lachen om mijn verschijning en dat was de bedoeling! Eindelijk werd er om mij gelachen en werd ik in een positief daglicht gezet. Hier liet ik nog een sprankje van de tweejarige ik zien, die schijt had aan de buitenwereld. Deze verkleedpartij was waarschijnlijk het laatste sprankje van het laten zien van deze eigenschap. 

In plaats van dat ik lak had aan de buitenwereld, begon ik het mij heel erg aan te trekken wat anderen van mij vonden. De meningen van anderen werden ineens heel belangrijk. Ik camoufleerde mijn eigenaardigheden en spiegelde het goede gedrag van mijn klasgenootjes. Op die manier zorgde ik ervoor dat ik niet opviel tussen mijn leeftijdsgenoten en hierdoor kon ik goed meedraaien in de klas. Steeds meer paste ik mij aan en creëerde ik een ‘tweede Sanne’. Dat was dé Sanne zoals de buitenwereld haar graag zag. Een intelligent, net, aardig, rustig meisje dat sociaal wenselijk gedrag liet zien. Het kostte mij veel energie om mijn tweede identiteit in stand te houden. Om dit vol te kunnen houden, bleef mijn moeder mij af en toe een paar dagen ‘pauze’ van school geven door mij ziek te melden. Ze hield mij dan thuis, zodat ik kon ontspannen. Meestal bleef ik thuis en hield een pyjamafeestje met mijzelf. In de vrije tijd die was ontstaan, las ik boeken, speelde ik spelletjes achter de computer, of speelde ik met mijn barbies en knuffels. Groep 5 was het naarste jaar van de hele basisschool maar met de illegale onderbrekingen, kon ik het net uithouden. Gelukkig verstreek de tijd (ook al leken de minuten uren te duren) en brak de laatste dag van het schooljaar vanzelf aan. Ik was opgelucht dat ik van het dagelijkse contact met mijn juf en meester af zou zijn. Ook de adempauze van het pesten verwelkomde ik met wijde armen. Ik kon mijzelf weer zijn en mij gedurende de zomervakantie dag in dag uit omringen met de mensen van wie ik hield. Zoals altijd vierde ik de zomer met mijn ouders, kleine broertje en met Mirthe. Ook de ratjes gingen mee en mochten met ons vakantie vieren. We gingen met z’n vijven weer naar ons vakantiehuisje op het vakantiepark.