Hongeren

Voor mijn gevoel glipte mijn leven uit mijn handen. Mijn studie was beëindigd, ik had elke dag veel pijn aan mijn rug, ik zag mijn vrienden niet meer en het was uit met mijn vriendje. Alles wat mij maakte tot wie ik was, was verloren gegaan. Alsof dit nog niet erg genoeg was, had ik een extra deuk opgelopen door het misbruik.

Al sinds ik mijn (inmiddels) ex-vriendje kende en IPO studeerde, was ik begonnen met wat kilo’s af te vallen. Als ik afviel had ik een gevoel van controle. Aangezien ik op dit punt in mijn leven totaal geen regie meer ervaarde over mijn leven, leek het mij een fijn idee om mij nu nog meer te focussen op eten en op beweging. De eerste maanden dat ik met het veranderen van mijn voedingspatroon bezig was geweest, waren onschuldig. Ik besloot dat ik wat minder en vooral gezonder ging eten. Ook wilde ik meer gaan bewegen, omdat dat mijn gezondheid goed zou doen. Maar sinds het misbruik werd voeding en beweging steeds meer een obsessie voor mij. Ik begon boekjes bij te houden waarin ik opschreef wát ik at en dronk en hoevéél calorieën het bevatte. Ook hield ik boekjes bij waarin ik opschreef hoeveel ik op een dag had bewogen en hoeveel calorieën ik hiermee had verbrand. Ik begon steeds meer voeding uit mijn schema te schrappen, in de hoop wat sneller te kunnen afvallen. Weken en maanden verstreken en mijn obsessies bleven maar groeien. Elke dag daagde ik mijzelf uit, om minder te eten dan de dag ervoor. Het hongeren gaf mij een intens gevoel van controle. Dat, naast het hongergevoel, zorgde ervoor dat het trauma naar de achtergrond verdween. Tijdens de eerste weken van mijn nieuwe dieet viel ik ontzettend veel af, maar op een gegeven moment stabiliseerde mijn gewicht. Inmiddels had ik een ongezond laag gewicht bereikt.

Op dat moment besloot ik meer te gaan sporten. Eerst plande ik een vaste wandeling in voor de middag. Maar al snel moest ik van mijzelf zowel ’s ochtends, als ’s middags wandelen. ’s Avonds moest ik ook nog eens een keer gaan hardlopen. Tussendoor deed ik ook nog wat krachttraining. Het vele bewegen zorgde ervoor dat ik nog meer kon afvallen. In de periode dat ik het hongeren combineerde met extreem veel bewegen, bereikte ik een extreem laag en ongezond gewicht. Mijn ‘eetgestoorde stemmetje’ had de regie over mijn gedachten. Het was een hele harde, strenge en verwijtende stem die kritiek had op hoeveel ik bewoog en over hoeveel ik at. Het zei elke dag weer dat ik te veel at en te weinig bewoog. Als ik de honger niet meer kon verdragen en toch gegeten had, dan kreeg ik van het stemmetje een hele preek te horen en moest ik mijzelf tegenhouden om niet over te gaan geven. Inmiddels was elke dag een grote strijd die geheel in het teken stond van obsessief eetgedrag en bewegingsdrang. Mijn dag begon met een bezoekje aan de weegschaal en eindigde met een bezoekje aan de weegschaal. Ook dit werd overigens dwangmatig in een notitieboekje genoteerd. Mijn directe omgeving begon zich zorgen over mij te maken, omdat ze mij zichtbaar zagen afvallen. Ze voelden zich ontzettend machteloos. De buitenwereld was echter ontzettend enthousiast over mijn nieuwe, dunne lichaam. Ineens werd ik “mooi” gevonden. Mensen uit het verleden die mij eerder niet mochten en mij zelfs hebben gepest omdat ik wat voller was, wilden ineens onderdeel uitmaken van mijn leven. Ik werd overladen met complimenten over mijn nieuwe uiterlijk. Dat voedde het ‘eetgestoorde stemmetje’ in mijn hoofd. Na het misbruik snakte ik naar aandacht en bevestiging, omdat ik mij namelijk eenzaam voelde en omdat ik van mijn lichaam walgde. Ik putte mijn lichaam volledig uit. Mijn haar werd dunner, mijn huid werd slechter, ik had geen energie meer om leuke dingen te doen en lopen en fietsen ging steeds zwaarder af. Het allerergste was dat ik geen plezier meer beleefde aan het leven.

Gezellig met het gezin uiteten gaan, met z’n allen naar een pretpark gaan, of een dagje naar de bioscoop brachten mijn plannen om te hongeren in gevaar. Tijdens al deze leuke activiteiten werd er vaak gekozen voor ‘slechte’ voeding. Dat soort eten moest ik vermijden, want anders werd het eetgestoorde stemmetje in mijn hoofd erg agressief en kleineerde het mij. Ik ontnam mijzelf de plezierige dingen zo veel mogelijk om zo mijn eetprobleem te kunnen verbergen. Ik kwam steeds verder in een (sociaal) isolement terecht. Al snel werd onschuldig diëten een echt eetprobleem, maar ik bleef er in mijn eentje mee rondlopen. In deze tijd wilde ik niet eens dat iemand van dit probleem af wist, want misschien zouden ze het van mij afpakken. Dan had ik helemaal geen controlemiddel meer en zou mijn grip op het leven compleet verdwijnen. Nee, niemand pakte mij mijn controle over eten af. Dit was mijn geheimpje, dat ik alleen deelde met het eetgestoorde stemmetje in mijn hoofd en met mijn dagboeken.