Depressie en suïcidaliteit

Suïcidaliteit is een onderwerp waar nog veel taboe bij komt kijken. Ik deel mijn ervaringen om meer openheid te creëren. In deze blog deel ik daarom mijn ervaring met depressie en suïcidaliteit. Ook schrijf ik over mijn herstel.

Somberheid

Van mijn zeventiende tot en met mijn drieëntwintigste heb ik mij erg somber gevoeld. De aanleiding hiervoor was het meemaken van heftige pesterijen in mijn (vroege) jeugd en (seksueel) misbruik.

Toen ik tweeëntwintig was, ging ik opnieuw een relatie aan. Ik begon aan de relatie terwijl ik erg somber was en nog erg veel last had van PTSS-klachten. Ook beschadigde ik mijzelf nog. Dit bleek, uiteraard, geen goed startpunt voor het aangaan van een nieuwe relatie.

Depressie

Helaas bracht mijn toenmalige vriend mij al snel in aanraking met verdovende middelen. Ik dacht dat het gebruik experimenteel zou blijven. Echter was ik kwetsbaar en werd ik al snel afhankelijk van de verdovende middelen. Het verdoofde namelijk mijn innerlijke pijn. En juist daar snakte ik zo naar.

Ik had vanuit de PTSS last van nare, opdringerige herinneringen aan het pesten en misbruik. Verder had ik net de diagnose autisme gekregen en moest ik dit een plekje geven. Daarnaast was ik nu ook nog in een gebruikersrelatie beland. Dit realiseerde ik mij op dat moment overigens nog niet. Op een gegeven moment hielp de drugs mij niet meer, maar werd het een extra probleem.

Ik werd steeds ongelukkiger. De weken verstreken en de dagen werden zo zwaar dat het verdoven van mijn pijn niet meer genoeg was. Ik begon te verlangen naar rust. Hoe hard ik ook mijn best deed, in het leven kon ik mijn rust niet vinden. Ik werd wanhopig en mijn eerste gedachten aan de dood speelden op. Het ware vage gedachten, die ik makkelijk naast mij neer kon leggen. De weken verstreken en de dagen werden steeds zwaarder en zwarter voor mij.

Op het laatst raakte ik zo depressief, dat ik geobsedeerd werd door gedachten aan de dood. Helaas bleef het niet bij suïcidegedachten… Ik verloor de hoop, want mijn lijden leek uitzichtloos en de problemen en emoties stapelden zich alleen maar op. Mijn hoofd was één grote chaos en ik besloot een wanhoopsdaad te begaan. Ik deed een suïcidepoging. Gelukkig “mislukte” deze poging.

Twee opties

Al snel na mijn suïcidepoging werd er een gesprek gepland bij mijn therapeuten waarbij mijn ouders en toenmalige vriend aanwezig waren. Gelukkig zag iedereen de strijd die ik elke dag leverde en de ondraaglijke pijn en onmacht die daarmee gepaard gingen. Iedereen die om de tafel zat, nam mijn doodswens erg serieus. Mij werden twee opties voorgelegd. De eerste optie was het opnieuw aangaan van therapie. De tweede optie was het opstarten van een levenseindetraject.

Het was tijd om te kiezen voor het vechten voor mijn leven, of de dood. Ik heb een aantal dagen met deze keuze in mijn hoofd geworsteld, want eigenlijk had ik de hoop op verbetering van mijn situatie al opgegeven.

Kiezen voor herstel

Al snel na het gesprek besefte ik mij dat ik eigenlijk helemaal niet dood wilde. Ik wilde alleen de pijn in dit leven niet meer voelen. Ik had voor mijn gevoel niets te verliezen, dus koos ik er uiteindelijk voor om therapie nog één laatste kans te geven. Ik ging in deeltijdtherapie om te werken aan mijn eigen identiteit en om mijn autisme beter te leren begrijpen. Daarnaast kreeg ik individuele gesprekken gecombineerd met EMDR. De nieuwe behandelingen voelden als mijn laatste redmiddel. Ik koos er heel bewust voor om te gaan vechten voor mijn herstel.

Opkrabbelen na suïcidaliteit

In de deeltijdtherapie kreeg ik meer uitleg over autisme en hoe het autisme er bij mij uitzag. Ook werd er veel tijd besteed aan de ontwikkeling van mijn identiteit. Tegelijkertijd werkte ik tijdens de individuele therapieën aan mijn eigenwaarde en zelfbeeld. Verder had ik steeds minder last van de PTSS, omdat ik daaraan werkte door EMDR-therapie te volgen. Langzaamaan zag ik weer steeds meer lichtpuntjes. Ook positieve gevoelens kwamen langzaam weer terug. Waar ik eerst altijd somber was en geen levensvreugde meer kon ervaren, voelde ik voor het eerst in lange tijd bijvoorbeeld weer de liefde van mijn naasten door mijn aderen stromen.

Ik begon weer steeds meer te leven in plaats van te overleven.

Daarnaast openbaarde zich mijn levensmissie: mijn verhaal met lotgenoten delen om zo het hebben van mentale uitdagingen uit de taboesfeer te halen, meer openheid te creëren en (h)erkenning te bieden. Ik begon met bloggen over psychische kwetsbaarheden en het schrijven van mijn levensverhaal.

Wat hielp mij in mijn herstel?

Naast het volgen van therapie en praten met mijn omgeving werkte ik zelf ook hard aan mijn herstel. Wat hielp mij allemaal in mijn herstel?

• Afstand nemen van ongezonde gewoonten.
• Praten met mijn partner, familie en vrienden.
• Mindfulness- en ademhalingsoefeningen.
• Mijn grenzen bewaken en mijzelf niet overvragen.
• Het zo veel mogelijk vermijden van stress.
• Het inzetten van mijn signaleringsplan. (= een plan om een ernstige psychische crisis te voorkomen door eigen vaardigheden in te zetten, of op tijd de juiste hulp te vragen of in te schakelen)
• Het aanhouden van een goede, gezonde dagstructuur.
• Goede zelfzorg (op tijd slapen, gezond en voldoende eten en drinken, tijd nemen om te ontspannen, persoonlijke hygiëne, etc.)
• Activiteiten ondernemen en bezig zijn met hobby’s die mij echt blij maken.
• Veel bewegen en wandelen.
• Elke dag opschrijven wat voor mij de lichtpuntjes waren van die dag.
• Het opzoeken van lotgenotencontact.

Heb jij zelf te maken met suïcidale gedachten, of ken je iemand? Neem dan alsjeblieft contact op met 113 zelfmoordpreventie. Zij zijn er altijd voor je!