Afwijzing!

Afwijzen

Afwijzen betekent iets, of iemand, niet willen. Het kan een gevoel zijn dat vanuit jezelf komt; je kan je minder goed of ondergeschikt aan een ander voelen. Je kan natuurlijk ook feitelijk afgewezen worden. Bijvoorbeeld doordat je afgewezen wordt na een sollicitatie. Ook kan het voorkomen dat iemand bijvoorbeeld aangeeft geen relatie te willen, of dat een vriendschap verbroken wordt. Je afgewezen voelen, kan dus op verschillende levensgebieden. Afwijzing is heel persoonlijk en ieder persoon kan afwijzing op een andere manier ervaren. Het is ons vast allemaal wel eens overkomen. Mij in ieder geval wel in mindere en meerdere mate.

Als ik mij afgewezen voel dan word ik voor mijn gevoel niet gezien, of gehoord. Ik ben genegeerd geweest. Ik heb mij ook heel vaak gekleineerd gevoeld, vooral binnen relaties. Ik heb mij ook zeker afgedankt gevoeld en aan de kant gezet. Ook heb ik mij in de steek gelaten gevoeld.

Hoe heb ik te maken gehad met afwijzing?

Er zijn verschillende manieren waarop je afgewezen kan worden. Ook zijn er meerdere manieren waaróp je je afgewezen kan voelen. Ook de impact van een afwijzing verschilt van situatie tot situatie. Soms kost het herstel van een afwijzing jaren, of zal je er nooit helemaal van herstellen. In andere situaties kan iemand een afwijzing snel en makkelijk naast zich neerleggen. Ik zoom in op de verschillende gebeurtenissen waarbinnen ik mij afgewezen heb gevoeld.

Buiten de boot vallen

Eens werd mijn contract niet verlengd omdat ik ‘te verschillend was ten opzichte van mijn collegae’. Er werd mij letterlijk gezegd dat mijn collegae geen aansluiting bij mij vonden en dat ik dus niet in het team paste. Dat was dan ook de reden dat ik het team niet mocht blijven versterken. Ik was immers sowieso al geen onderdeel van het team. Ik voelde mij buitengesloten en minder dan mijn collegae.

Buitengesloten

Van pakweg mijn zesde tot mijn zeventiende werd ik erg gepest. Dit gebeurde vooral op school. Ik was een wat steviger kind en daardoor het mikpunt voor pesterijen. Daarnaast gedroeg ik mij wat anders dan de meeste van mijn leeftijdsgenootjes. Pas later zou ik weten dat dit grotendeels te wijten was aan de kenmerken die bij mijn autisme horen. Ik heb mij door de pesterijen erg buitengesloten gevoeld. In mijn jongere jaren werd ik bijvoorbeeld niet uitgenodigd voor verjaardagen door klasgenootjes, werd ik niet uitgekozen tijdens gymlessen en was ik geen onderdeel van de groepjes die werden gevormd. Ik werd regelmatig genegeerd waardoor ik mij onzichtbaar voelde en niet goed genoeg.

In de steek gelaten

Toen ik naar de middelbare school ging, had ik wel een vriendengroep om mij heen. Wij vielen allemaal een beetje buiten de boot en zochten gezellig- en veiligheid bij elkaar. Al snel leerde ik een meisje kennen met wie het erg goed klikte en we werden goede vriendinnen. Totdat ik te maken kreeg met een hernia in mijn rug. Kort daarna kreeg ik ook nog te maken met seksueel misbruik. De desbetreffende vriendin wist niet hoe ze hiermee moest omgaan. Natuurlijk heb ik daar begrip voor. Maar juist toen ik mijn vriendin zo nodig had, liet ze het contact verwateren. Ik had juist graag met haar willen praten over de situatie. Ik voelde mij erg aan de kant gezet en in de steek gelaten.

Gekleineerd en afgedankt

Als laatste heb ik mij afgewezen gevoeld binnen mijn relaties. In mijn tweede relatie werd ik naast misbruikt ook nog gemanipuleerd. Ik was nooit goed genoeg in vergelijking tot anderen. Nooit knap genoeg, nooit dun genoeg. Ik werd ontzettend gekleineerd. Ik was verliefd en toegewijd, maar moest dit van mijn toenmalige vriend aan hem bewijzen. Ik moest bijvoorbeeld mijn vriendschappen met mannelijke leeftijdsgenoten verbreken en vaak mijn telefoon laten controleren. Ook maakte mijn ex het herhaaldelijk uit. Alleen ‘onder bepaalde voorwaarden’ wilde hij dan nog bij mij terugkomen. Vaak ging het dan om voorwaarden op seksueel gebied. Elke keer dat dit gebeurde, werd de manipulatie intenser. Hij zei mij dat ik dankbaar mocht zijn dat hij bij iemand als ik terugkwam. Elke keer dat mijn toenmalige vriend ‘het uit maakte’, voelde ik mij klein en afgedankt.

Ongewenst

Na mijn verleden met pesterijen en misbruik, ben ik mijzelf helaas gaan beschadigen. Dit heeft de nodige littekens achtergelaten. Mensen lieten mij vaak door hun non-verbale communicatie ongewenst voelen. Ik heb veel te maken gehad met geroddel en afkeurende blikken. Vaak keken mensen weg, zodra zij mijn littekens zagen. Ik heb ook meegemaakt dat een moeder haar handen voor de ogen van haar kind deed, om zo haar kind tegen mijn littekens te beschermen. Ik kon wel door de grond zakken. Ik voelde in al deze situaties dat mijn aanwezigheid niet gewenst was.

Ik voelde mij door anderen afgewezen om wie ik was. Ik voelde mij door anderen afgewezen omdat ik anders was. Als laatste begon ik ook nog mijzelf af te wijzen. Ik was teleurgesteld in mijzelf en dacht dat ik alles zélf verkeerd had gedaan. Ik kon niet meer aanvaarden wie ik was en vond mijzelf niet goed genoeg.

Wat te doen?

Je afgewezen voelen, of worden afgewezen, is meestal heel pijnlijk. Ik heb het in ieder geval in de bovenstaande situaties als heel pijnlijk ervaren. Nu nog kan afwijzing voor mij natuurlijk zeer pijnlijk voelen. Daarnaast is het gevoel van afwijzing een trigger voor mij geworden. Als ik mij in nieuwe situaties afgewezen voel, dan komen de hierboven genoemde herinneringen weer omhoog. Ik trek afwijzing mij ook meteen erg persoonlijk aan, omdat het mij triggert. Ik voel mij dan snel neerslachtig en angstig. Als ik hoog in mijn emoties zit, kan ik niet zo goed rationeel denken en kan ik niet goed meer relativeren. Ik word meteen in een negatief gedachtenpatroon gezogen. ‘Ik zal het wel fout hebben gedaan.’, ‘Ik al het wel aan mijzelf te danken hebben.’ En ‘Zie je wel; ik ben nergens goed genoeg voor.’ Dit soort hardnekkige gedachten kunnen mij compleet gaan beheersen. Ik ben mij hiervan bewust en heb mijzelf manieren aangeleerd om beter met afwijzing om te kunnen gaan:

• Ik zorg dat ik tot rust kom door bijvoorbeeld een mindfulness- of ademhalingsoefening in te zetten.
• Ik heb geleerd te vragen wat de oorzaak is van de afwijzing, zodat ik het een plek kan geven.
• Ik gun mijzelf de ruimte en tijd om te helen van de afwijzing.
• Ik zoek de natuur op om te kunnen aarden. Zo voel ik mij meer in contact met mijn gevoel.
• Ik ga wandelen omdat dat over het algemeen vaak een therapeutische werking op mij heeft.
• In plaats van zelfkritisch te zijn, kies ik bewust voor het liefhebben van mijzelf.
• Ik probeer afleiding te zoeken in iets dat ik als prettig ervaar.
• Ik zoek contact met geliefden om over de afwijzing te kunnen praten en sparren.
• Schrijven over mijn emoties en gedachten werkt voor mij heel helend.
• Het helpt mij om affirmaties op te schrijven en deze in mijzelf te blijven herhalen.

Toch lukte het mij niet zelfstandig om te helen van bepaalde afwijzingen in mijn leven. Het hielp mij om professionele hulp te zoeken. Ik ben namelijk van mening dat het heel belangrijk is om afwijzingen een goede plek te geven. Ook werkte ik aan de ontstane angst voor afwijzing. Hier heb ik veel baat bij, want ik denk dat afgewezen worden helaas niet geheel te voorkomen is in het leven.

Een afwijzing een plekje geven, is pijnlijk en een heel proces. Ik probeer mijzelf (nog steeds) de tijd te gunnen om hiervan te helen.

Heb jij ook te maken gehad met afwijzing? Hoe ga jij ermee om en heb jij tips? Laat het mij weten.