Hoe ontstond mijn eetstoornis?

Op mijn zeventiende (2013) ben ik gediagnosticeerd met een posttraumatische stress stoornis. Ik liep PTSS op, nadat ik in twee relaties seksueel misbruik had meegemaakt. Kort daarvoor had ik mijn studie moeten stopzetten wegens een hernia. Door wat ik meemaakte kwam er een afstand tussen mij en mijn vriendengroep. Langzaam raakte ik deze vriendengroep kwijt. Op verschillende levensgebieden was ik voor mijn gevoel dus alle grip kwijt. Ook verloor ik door het misbruik het contact met mijn lichaam. Mijn zelfbeeld en eigenwaarde heeft flink onder het seksueel misbruik geleden en ik had het gevoel de controle over mijn leven compleet te verliezen.

Als gevolg van de PTSS leed ik aan herbelevingen en had ik dagelijks last van heftige nachtmerries. Om rust in mijn hoofd te krijgen en een gevoel van controle te ervaren, begon ik mijzelf te beschadigen. Ook verschenen de eerste kenmerken van eetgestoord gedrag. Eten werd een obsessie voor mij. Toen ik het gevoel had nergens meer controle over te hebben in mijn leven, werd eten mijn houvast. Ik kon ten slotte zelf beslissen wat ik at en dronk en dat kon niemand mij afpakken.

Onschuldig afvallen, of een obsessie?

Ik was iets te zwaar en wilde graag een paar kilo afvallen. Ik besloot dat ik wat minder en vooral gezonder ging eten. Ook wilde ik meer gaan bewegen, omdat dat mijn gezondheid goed zou doen. Al snel werd voeding en beweging een obsessie voor mij. Ik begon boekjes bij te houden waarin ik opschreef wát ik at en dronk en hoeveel calorieën het bevatte. Ook hield ik hierin bij hoeveel ik op een dag had bewogen en hoeveel calorieën ik hiermee had verbrand. Weken verstreken en mijn obsessie met eten bleef maar groeien. Elke dag ging ik de wedstrijd met mijzelf aan om minder te eten dan de dag ervoor. Het gaf mij een intens gevoel van controle en dat zorgde ervoor dat het trauma naar de achtergrond verdween. De eerste drie maanden viel ik ontzettend veel af. Maar op een gegeven moment stabiliseerde mijn gewicht. Inmiddels had ik een ongezond laag gewicht bereikt. Op dat moment besloot ik meer te gaan sporten. Eerst plande ik een vaste wandeling in voor de middag. Maar al snel moest ik van mijzelf zowel ’s ochtends als ’s middags wandelen en ’s avonds ook nog eens een keer gaan hardlopen. Tussendoor deed ik ook nog wat krachttraining. Het vele bewegen zorgde ervoor dat ik nog méér kon afvallen. Dat was dan ook het moment dat ik mijn laagste gewicht bereikte. Elke dag was een zware strijd en stond geheel in het teken van obsessief eetgedrag en bewegingsdrang. Mijn dag begon met een bezoekje aan de weegschaal en eindigde met een bezoekje aan de weegschaal. Ook dit werd dwangmatig genoteerd.

Proppen maar

Na een aantal maanden hield ik het hongeren en het vele bewegen niet meer vol. Ik begon stiekem te eten. Dit deed ik meestal op momenten dat ik alleen was. Ik hongerde mij gedurende de dag uit en ’s avonds kwamen dan vaak de eetbuien. Ik at zo veel totdat het pijn deed in mijn buik en ik bijna moest overgeven. Aan de ene kant gaf het overeten mij een gevoel van controle, omdat ik zelf besloot al dat eten mijn lichaam in te proppen. Aan de andere kant overat ik mijzelf als straf. Omdat ik het hongeren niet kon volouden, moest ik mijzelf maar goed straffen door mij misselijk te eten.  Ik at grote hoeveelheden voeding, zowel gezond als ongezond. Zo kon ik tien kale, volkoren boterhammen achter elkaar naar binnen werken. Of drie bananen en twee appels. Of een komkommer, 4 wortels en een halve bak tomaten. Maar ik kon mij ook verliezen in het eten van bijvoorbeeld verschillende plakken chocolade, pakken koekjes, of een bak ijs van een halve liter. Na zo’n eetbui voelde ik mij vreselijk schuldig en gefaald. Door het stiekeme eten voelde ik mij ontzettend schuldig. Ook voelde ik mij gefaald dat ik het uithongeren niet vol kon houden.

De diagnose

Van 2013 tot 2018 is mijn strijd met voeding het heftigst geweest. Ik heb toen meerdere keren binnen de GGZ aangegeven dat mijn strijd met eten mijn hele dag in beslag nam en mij ongelukkig maakte. Echter werden mijn noodkreten niet gehoord en heb ik al die jaren alléén gelopen met mijn eetprobleem. Dit was een erg eenzame periode, waarin ik mij niet gehoord en serieus genomen voelde. Pas in 2018 kwam ik bij een psycholoog terecht die mijn eetgestoorde gedrag wél serieus nam. Hij gaf mij destijds een EMDR-behandeling (‘Eye Movement Desensitization and Reprocessing’) om mijn PTSS onder controle te krijgen. Ik vertelde hem over de relatie tussen mijn PTSS en problemen rondom eten. Als ik bijvoorbeeld een herbeleving had over seksueel misbruik, dan overat ik mij vervolgens om het gevoel van rust en controle terug te krijgen. Vervolgens compenseerde ik dat de dagen erop door nauwelijks te eten. Ook vertelde ik over mijn bewegingsdrang en het soms braken.

Deze psycholoog die mij EMDR gaf, nam mijn verhaal serieus en besloot te onderzoeken of ik misschien een eetstoornis ontwikkeld had. Ik heb een aantal gesprekken moeten houden met mijn psycholoog en ik heb vragenlijsten moeten invullen. Nadat het onderzoek voltooid was, kwam de uitslag: boulimia. Eindelijk viel mijn gedrag te verklaren en nu mijn klachten ‘een naampje’ hadden gekregen dacht ik dat er ook gekeken kon worden naar passende hulp.

Behandeling?

Omdat ik toch wel erg veel last had van mijn eetstoornis besloot mijn psycholoog mij door te verwijzen naar een gespecialiseerde GGZ-instelling die de juiste behandeling hiervoor kon bieden. Na lang te hebben gewacht op een reactie kreeg ik helaas te horen dat ik niet behandeld kon worden. Omdat ik ook de diagnose autisme heb, konden zij mij geen behandeling bieden.

Hoe ga ik nu met mijn boulimia om?

Het is nooit gelukt om hulp te krijgen voor mijn boulimia. Ik moet nu dus zelf uitzoeken hoe ik er het beste mee kan omgaan. Ik vind het moeilijk om mijn boulimia serieus te nemen, omdat ik er geen hulp bij krijg en redelijk stabiel blijf in gewicht. Ik praat er ook nauwelijks over, dus dan is het er voor mijn gevoel ook niet.

Toch heb ik onlangs besloten om binnenkort contact op te nemen met de huisarts en daar mijn verhaal voor te leggen. Ik hoop dat ik wellicht naar een diëtist verwezen kan worden. Ik zou het erg fijn vinden als ik wat meer handvatten kan krijgen om een gezond eetpatroon te ontwikkelen. Ook zou ik aan mijn gedachten over voeding willen werken.