In deze blog neem ik jullie mee in het persoonlijke proces dat ik heb doorlopen naar het verkrijgen van meer zelfliefde!
Ik beschadigde mijzelf
Ik zal eerst schrijven wat de aanleiding is geweest om mijzelf te gaan beschadigen. Op mijn zeventiende maakte ik eenmalig seksueel misbruik mee door mijn eerste vriendje. Toen ik een tweede relatie aanging, belandde ik in een relatie waar zich ook misbruik in heeft afgespeeld. Ook kreeg ik in die relatie te maken met manipulatief gedrag. In 2013 ben ik gediagnostiseerd met PTSS (posttraumatische stress stoornis). Ik ben hiervoor in behandeling geweest binnen de GGZ. Voordat ik in therapie ging, liep ik ruim een jaar lang met klachten zoals: somberheid, angsten, herbelevingen, slaapproblemen en nachtmerries. Op een gegeven moment kon ik niet meer normaal functioneren en vond ik mijn overlevingsstrategie: mijzelf beschadigen. Ik deed aan automutilatie om het beeld aan het (seksueel) misbruik te kunnen wegduwen, wanneer deze mij overvielen in een herbeleving of nachtmerrie.
Op een gegeven moment beschadigde ik mijzelf niet alleen meer door PTSS-gerelateerde klachten. Als ik stress ervaarde, als er iets mis ging in mijn leven, of als ik mij gefaald voelde dan begon ik mijzelf ook te beschadigen. Zelfbeschadiging werd een manier om met álle emoties die maar bestonden om te gaan.
Bewust stoppen met zelfbeschadiging
Zo’n drie jaar geleden ging de knop bij mij om. Korte tijd na dit besluit raakte ik zwanger van mijn zoontje. Ik wilde de pijn niet meer. Ik wilde mijzelf weer liefhebben. Ik wilde het zelfbeschadigende gedrag achter mij laten vóórdat mijn zoontje geboren werd. Ik heb er bewust voor gekozen te stoppen met automutilatie.
Inmiddels heb ik twee sessies aan EMDR-behandelingen achter de rug. De laatste reeks aan behandelingen heb ik afgerond in december 2021. De therapie is goed aangeslagen, want ik heb zo goed als geen last meer van herbelevingen en nachtmerries. De angsten en het gevoel voor het verlies van controle zijn dus ook sterk afgenomen.
Inmiddels ben ik drie jaar vrij van zelfbeschadiging. Dit lukt mede dankzij de hulp en begrip vanuit mijn omgeving. Ik was klaar voor de verandering. Ik wilde weer van mijzelf en mijn lichaam leren houden, in plaats van het pijn te doen. In plaats van bezig te zijn met zelfbeschadiging, besloot ik mij te focussen op iets nieuws. Ik legde steeds meer de focus op mijn herstel. Daarbij hoorde: lief zijn voor mijzelf en mijn lichaam. Dat was iets dat ik helemaal niet meer kende. Daarnaast leerde ik steeds meer om mijn emoties te accepteren en uiten. Ik leerde dat mijn emoties en gedachten er mogen zijn en dat ik erover kan praten met mijn geliefden.
Zelfliefde
Wat is zelfliefde? Zelfliefde is het waarderen van jezelf. Je stopt met oordelen en zo zelfkritisch te zijn. Je doet dingen die zorgen voor mentale, fysieke, of spirituele groei.
Ik had erg last van weinig eigenwaarde en een vertekend zelfbeeld nadat ik gestopt was met zelfbeschadiging. Ik heb vaak gedacht: ‘wat heb ik mijzelf aangedaan?’ ‘Anderen zullen denken dat ik lelijk ben, of mij aanstel.’ ‘Anderen zullen mij voor altijd blijven nastaren.’ ‘Ik kan mijzelf nooit meer mooi voelen in dit lichaam.’ Hoe jammer dat ik zo dacht, enkel omdat ik ‘battle scars’ heb.
Meer zelfliefde ontwikkelen
De eerste stap in het ontwikkelen van meer zelfliefde was voor mij het loslaten van oordelen. Ik wilde er bewust aan werken om minder streng te zijn voor mijzelf. De littekens op mijn lichaam vind ik minder mooi. Maar in plaats van erover te oordelen, heb ik mijn littekens stapje voor stapje meer leren omarmen. De littekens zitten er nu eenmaal en ik vond het tijd om goed voor ze te zorgen. Ik focuste mij op mijn innerlijk en keek naar mijn goede eigenschappen en kwaliteiten. Ook nam ik de tijd om te ontdekken wat ik mooi vond aan mijn lichaam.
De tweede stap was het vergeven van mijzelf. Ik vond het moeilijk om mijzelf te vergeven, omdat ik mij schuldig voelde over mijn littekens. Toen het mij steeds meer lukte om mijzelf te vergeven, gaf mij dit een bevrijdend gevoel. En dat ging niet in één keer. Ik had hier tijd voor nodig en er ging een heel verwerkings- en acceptatieproces aan vooraf. Het hielp hierbij om met mijn trauma’s aan het werk te gaan en ze een plekje te geven.
De derde stap was het mogen zijn van mijzelf. Ik heb mijn littekens leren accepteren. Ze zijn nu (helaas) onderdeel van mij en ik kan ze niet meer wegtoveren. Inmiddels heb ik geleerd dat ik goed ben zoals ik ben. Ik ben namelijk niet alleen mijn littekens.
Hoe leerde ik mijzelf meer lief te hebben?
Ten eerste veranderde ik mijn oude gedachtenpatronen. In plaats van zelfkritisch te zijn, probeerde ik milder naar mijzelf te kijken en niet zo te oordelen over mijn verleden. Ik leerde minder hard te zijn voor mijzelf. Ik begon beter te zorgen voor zowel mijn mentale als fysieke gezondheid. Voor mijn mentale gezondheid is het belangrijk om te blijven praten met mijn geliefden. Ook is het belangrijk dat ik mijn therapie heb afgemaakt. Verder hielp het mij aan het begin van mijn proces naar meer zelfliefde om elke dag op te schrijven waar ik dankbaar voor was. Ook schreef ik op wat ik mooi vond aan mijzelf. Ik hield dit dagelijks bij in een notitieboekje. Voor mijn fysieke gezondheid is het belangrijk dat ik op tijd naar bed ga en voldoende slaap. Ook is het voor mij noodzakelijk om gezond en met regelmaat te eten en drinken. Andere belangrijke aspecten van zelfzorg zijn voor mij: voldoende lichaamsbeweging, genoeg ontspanningsmomenten en goede uiterlijke verzorging. Ik zet soms ook wel zelfzorg in door een filmavondje te plannen, met mijn partner uit eten te gaan, een klein cadeautje voor mijzelf te kopen, of met een kopje thee of koffie en een dekentje op de bank een goed boek te lezen.
Dankbaar
Als laatste wil ik zeggen dat ik mijn lichaam dankbaar ben. Ik heb er alles aan gedaan om mijzelf kapot te maken, maar mijn lichaam heeft zichzelf telkens weer geheeld. Mijn lichaam is sterk en staat voor mij klaar. Het is dus tijd om wat terug te doen en dat is: goede zelfzorg. Ik mag voor mijn lichaam zorgen. Mijn lichaam is niet van een ander, het is niet vies en is niet lelijk (wat ik na het misbruik wel over mijzelf dacht). Mijn lichaam hoort bij mij en ik verdien het om lief te zijn voor mijzelf. Mijn littekens laten zien waar ik vandaan ben gekomen. Ze laten zien hoeveel pijn ik heb gehad en hoe erg ik met mijzelf in de knoop zat. Maar ze laten ook zien hoe sterk ik ben geweest. Ik heb geleerd dat ik het verdien en waard ben om voor mijzelf te zorgen. Elke dag ben ik er bewust mee bezig dat ik mijzelf en mijn lichaam mag waarderen en ervoor mag zorgen. Ik kan gelukkig zeggen dat mij dit steeds beter af gaat. De weg naar het ontwikkelen van meer zelfliefde is voor mij erg lang. Dit proces gaat voor mij met vallen en opstaan. Toch vind ik het fijn om er bewust mee bezig te zijn dat ik mijzelf mag waarderen en goed voor mijn lichaam en geest mag zorgen.
Zijn jullie bewust bezig met dit thema?
Reactie plaatsen
Reacties